กลุ่มวิชาศิลปะดิจิทัล จับมือกับ facebook

กลุ่มวิชาศิลปะดิจิทัล ได้เริ่มเข้าสู่สังคมออนไลน์ ที่ใช้มือพิมพ์แทนปากพูด
การสื่อสารกันด้วยตัวอักษรบนคีย์บอร์ด อาจจะเหมาะกับช่วงนี้ที่อากาศร้อนมาก
เก็บพลังงานไว้พูดดีกว่า การใช้มือเคาะไปมาน่าจะสนุกกว่า ไม่หนวกหูคนข้างๆ
เฟซบุ๊ค คงทำให้ได้สื่อสารกันมากขึ้น นอกเหนือไปจากการดูหรืออ่านบล็อคเพียงอย่างเดียว

ผลงานศิลปะ ใครเป็นคนเลือก อาจารย์หรือลูกศิษย์

" มีคนเยอะมากที่ตั้งคำถามว่าศานตินิเกตันสอนอะไร เพราะเมื่อคุณเข้าไปแล้ว จะเหมือนถูกจับโยนลงในมหาสมุทร ให้คุณไปค้นหาตัวเอง นั่งพินิจตนเอง คนที่ไม่คุ้นอาจจะถามว่ามหาวิทยาลัยนี้ให้อะไรกับเรา แต่จริงๆ เป็นการสอนวิธีหนึ่งที่ท่าน รพินทรนาถ ฐากูร วางรากฐานเอาไว้ เพียงแต่เราไม่เข้าใจต่างหาก"

" ตอนแรกผมก็ไม่เข้าใจ พอได้คุยกับหลายคนถึงรู้ว่า มหาวิทยาลัยไหนในโลกก็ไม่สามารถสร้างศิลปินได้ ศิลปินชั้นเลิศหลายคนก็ไม่ได้เข้าห้องเรียนศิลปะเลยด้วยซ้ำ ดังนั้นที่นี่จะไม่สอนคุณแบบที่ในประเทศไทยสอน อาจารย์ไทยจะให้งานเราสัก 1 ชิ้น ไปสเก็ตซ์มาส่ง เพื่อที่อาจารย์จะเห็นว่าเราคิดอะไร อยากทำอะไร สุดท้ายอาจารย์จะเป็นคนเลือกว่าชิ้นนี้ควรขยาย เพราะดูดีที่สุด ซึ่งคุณไม่ได้เลือกเอง"

"แต่ที่ศานตินิเกตัน คุณจะเข้ามาเพื่อคุณจะได้รู้จักตนเอง ให้คุณศึกษาจากธรรมชาติจนรู้ว่าอยากจะทำอะไร เพราะการเป็นศิลปินที่ดีนั้น คุณจะต้องแจ่มชัดกับตัวเองว่าชอบอะไร จะเป็นอะไร ไม่ใช่ให้คนอื่นเลือกให้"
- ธวัชชัย สมคง ศิษย์เก่าศานตินิเกตัน นิตยสาร ฅ คน ฉบับเดือนมีนาคม 2553

รูปถ่าย: รพินทรนาถ ฐากูร

คบเด็กสร้างบล็อก

บล็อกนี้สร้างขึ้น เพื่อใช้เป็นคำตอบ

สำหรับคำถามที่ว่า ดิจิตอล หรือ ดิจิทัล เรียนอะไรบ้าง

บล็อกนี้เป็นคล้ายพื้นที่ปล่อยของ

นำผลงานที่ดีมาเวียนกันดู

เป็นห้องเก็บของ

ให้นิสิตบางคนที่อาจทำไฟล์ผลงานต้นฉบับหาย

เปิดเข้ามา ดาวน์โหลดผลงานของตน

เป็นคล้ายบ้าน หรือวิมานในอากาศ

ที่ไม่ว่าจะอยู่สถานที่ใด แห่งหนไหน

ก็เปิดเข้าไปข้างในได้

๑๕ มีนาคม ๒๕๕๓